Dit is het dan. Het slotstuk van 5 weken trainen. In een nog kaal landschap strekt het Romeins lint* zich voor me uit. De zon heeft de mist opgelost, frisse lucht is al wat rest. Ik ben me opvallend bewust van de wind, die verandert bij elke bocht. Soms suist hij langs m’n oren. Dan ineens stilte, af en toe onderbroken door het geluid van schoenen op asfalt, naderend gepuf; ik word weer ingehaald. Halverwege waaien flarden muziek mijn kant op. De band bij de finish, daar moet ik heen.
Rustig in je eigen tempo lopen, Lot, houd ik me voor als ik bij de start sta. Ik had moeten warm lopen, denk ik ook. En dan komt teamgenoot Wanne er al aan. Wanne, die 4 minuten achter elkaar kon lopen. Doet nu ineens 5 km in een half uur. Wauw, denk ik nog, en dan mag ik gaan. Drukte van lopers, publiek, muziek, adrenaline, ik sprint weg. Na een paar honderd meter ben ik al buiten adem. Dat was dus niet m’n eigen tempo. Gewoon doorlopen, maar echt relaxed is het niet. Dan haal ik zowaar iemand in. Ik voel me als een vrachtwagen die op de snelweg een andere kolos inhaalt. Gaat ‘ie het redden?, denk je dan. Maar het lukt!
Ik heb geen enkel besef van tijd. De borden met kilometeraanduiding zijn mijn enige houvast. M’n ademhaling krijg ik niet meer onder controle, en de meters kruipen voorbij. Eindelijk de laatste kilometer. Er zit ook ineens wat in m’n schoen. Waar komt dat vandaan? Later ontdek ik – natuurlijk – een blaar.
De finish. Ik heb echt geen idee. Ik ben door iedereen ingehaald, 4,8 van de 5 km vielen tegen. De baas komt aangelopen. “Ik denk ongeveer een half uur, Lotty.”
Een half uur? Zou dat kunnen? Ja! 29.35 om precies te zijn. Dan ben ik echt heel, heel erg tevreden!
Mijn dag kan niet meer stuk. Maar dan? Het voelt alsof er een welverdiende vakantie is aangebroken maar het is zonde om nu te stoppen, dus die beloning gun ik mezelf niet. En twee keer per week blijven lopen moet te doen zijn, toch? Mijn eerste doel: die 5 km beter onder de knie krijgen. En dan misschien de afstand een beetje opvoeren. Wie weet zie je me dan een keer bij de 5,6 km van de Bergrace by Night, van Wageningen naar Rhenen. Dat leek me altijd al zo gezellig.
Want dat is wat ik geleerd heb: dat hardlopen super gezellig kan zijn. De sfeer zondag was opperbest, prachtig weer, muziekje erbij, de supporters langs de weg. Echt tof!
En… iedereen zegt dat ‘ie trots op me is. Trots..? Ok, misschien mag ik zelf ook wel een beetje trots zijn. En dat ben ik ook op mijn sterrenteam. Goed gedaan jongens!
Tsjonge, straks ga ik het nog leuk vinden ook!
Lotty
Lotty is beginnende hardloper en doet mee aan de Lingezegenloop. Ze blogt daarover op parklingezegen.nl/lingezegenloop
Dank jullie wel, mannen!
* In de categorie ‘leuke weetjes’: het recreatieve circuit in De Park is ‘Romeins lint’ gedoopt. Basis voor het lint zijn historische patronen in de ondergrond: oude stroomgordels uit de Romeinse tijd, toen hier voorlopers van de Rijn door het gebied stroomden. Meer weten? Zie Ontwerp basisuitrusting De Park (pdf)
