Margreet Jellema nam een kijkje op de Perma-moestuin van Landerij De Park. Hoe gaat het er daar eigenlijk aan toe? Dat lees je in haar blog!
Ook op de perma-moestuin van de Landerij in De Park telen ze net wat anders dan anders en ik ga eens kijken hoe ze het doen en hoe ze hier de winter in gaan.
Het is een forse moestuin, tussen de natuurspeeltuin, de kinderboerderij, het speelbos en het restaurant De Droom in. Bezoekers lopen en kijken er vrij rond. Een groep vrijwilligers is hier actief met bij Emma Haspels en Netty van Capellen als coördinatoren. Sinds 2014 leren zij en de vrijwilligers steeds weer meer over hoe het ook kan. Hoe groente en fruit te telen door goed te kijken naar de natuurlijke omstandigheden waarin de planten zich redden en door dat proberen na te doen. Gebruik van bestrijdingsmiddelen en kunstmest is sowieso uit den boze. Er is juist veel aandacht voor het versterken van de leefomstandigheden zodat de plant in een gezonde omgeving staat en gezond opgroeit.
Emma wijst op de iets verhoogde bedden waar paadjes tussendoor lopen. De bedoeling is dat niemand over de grond loopt waardoor deze niet ingedrukt wordt en los blijft. Lucht en water kunnen makkelijker de grond in wat heel gunstig is voor de plant en vooral voor het bodemleven.
Een grote variatie aan soorten staat in de bedden: bij voorbeeld bonen, die stikstof binden in hun wortels, frambozen, onbekende groentes als palmkool, rucola die zich vrij mag uitzaaien en pompoenen. Maar nooit veel van hetzelfde bij elkaar. Een plaagdiertje komt dan niet een grote hoeveelheid van zijn geliefde plant tegen en de plaag verspreid zich dus niet over een grote oppervlakte.
In de natuur komt kale grond niet voor en de bodem is daarom in de winter bedekt met stro en plantenresten. Deze laag beschermt de grond tegen harde inslag van regen, tegen uitdroging door wind, en in de zomer door de zon. Bovendien heeft het bodemleven heeft iets te eten. Wormen trekken de plantenresten naar beneden en met z’n allen zullen de vele duizenden kleine en nog kleinere diertjes zich er aan te goed doen. Het bodemleven is weer de basis voor een vruchtbare grond.
Emma is ook bezig om zaden te winnen om volgend jaar te gebruiken. Ze let bij het plantplan er op dat er van het vroege voorjaar tot de late herfst altijd bloeiende planten, struiken en bomen zijn om te voorkomen dat de voor de bestuiving onmisbare bijen en andere insecten in een hongerperiode verkommeren.
De perma-moestuin leeft, dat zie je aan de planten maar ook aan het gebruik ervan door mensen. Een ploegje werkt in de tuin. Daar kunnen ze meer mensen voor gebruiken, zegt Emma. Anderen kopen op vaste dagen de oogst van het seizoen, zoals bonen, sla, kruiden, wortels en nog veel meer. Regelmatig komen schoolklassen hier voor natuureducatie. Bezoekers wijzen hun kinderen op de boontjes en slaplanten.
Dat je niet op de plantenbedden mag lopen? Tja, Emma blijft realistisch. Dat kinderen zien en voelen en proeven hoe hun voedsel groeit is ook belangrijk. Dat ze overal lopen is dan maar zo. Het is tenslotte vooral een vrije en blije tuin.
Margreet Jellema,
