Ik kan een béétje hardlopen…

“Lotty, ik hoorde dat je meedoet aan de Lingezegenloop!” Een grijns van oor tot oor, mijn baas is een echte grappenmaker.
“Ja, dat hoorde ik ook…”
Ja hoor, heb ik weer. Flauw geouwehoer, maar ineens kan ik er niet meer onderuit. Want ik ben geen watje, en 5 kilometer hardlopen is een makkie. Toch?

Meedoen is belangrijker dan winnen, wordt me verzekerd. Maar dat is gelogen. Zeker twee van mijn drie teamgenoten zijn bloedje fanatiek. En no way dat ik als laatste over de finish strompel. Werk aan de winkel dus.

Ik ben niet onsportief. Ook niet ambitieus, trouwens. Ik schop het nooit verder dan de onderste regionen van de competitie. Want sport moet leuk zijn! En je moet er ook weer niet té moe van worden. Dus begin ik ergens mee, klungel een tijdje aan, en ga daarna weer wat anders doen. Inmiddels ben ik van alle markten thuis, en kan ik een beetje paardrijden, een beetje pilates-en, een beetje volleyballen en een beetje dansen.

Maar tussen hardlopen en mij heeft het nooit echt willen boteren. Het is een bevlieging die elke paar jaar terugkeert. Hij slaat toe op een moment dat de zon schijnt en ik een lange dag binnen op kantoor heb gezeten. In een te volle sportschool – waar iedereen glazig voor zich uitstaart en lijdzaam zijn lot ondergaat – kijk ik uit het raam en denk: wat doe ik hier, waarom ga ik niet lekker buiten hardlopen?
Onder het motto ‘niet lullen maar poetsen’ vis ik de volgende dag m’n afgetrapte witte gympen uit de berging en ga van start. Want hoe ingewikkeld kan hardlopen zijn? Na een week vol chagrijn liggen de schoenen weer in hun doos.

Dus stap 1 lijkt mij: een degelijk trainingsschema. Ik zoek online en vind… 5 km in 10 weken?? Bladeren in de agenda leert dat er tot 12 oktober nog 5 weken resten. Oké… is dit nu al een onmogelijke missie?

 

Lot

Lotty is beginnende hardloper en doet mee aan de Lingezegenloop. Ze blogt daarover op parklingezegen.nl/lingezegenloop

Misschien vind je deze berichten ook interessant