Als straks vroege passanten op de Kampsestraat in Het Waterrijk grote gevaartes zien opduiken in de ochtendnevel, dan zijn dat de ‘Moeras Hoeders’. Symbolisch bewaken ze de nieuw aangelegde en nog te graven moerassen welke onze veiligheid en de natuur moeten behoeden.
Wie gewoon even over de Kampsestraat fietst, ziet heel wat gebeuren. Daar in het veld is kunstenares Dijanne van Engelen met stagiaire Patricia bezig de gezichten op de meer dan manshoge koppen vorm te geven. Zomer 2014 is ze blijmoedig aan het werk begonnen en nu is ze, na wat tegenslagen, hoopvol dat eind oktober de grote houten koppen op de gereedstaande stammen geplaatst worden. Met verdere aankleding erbij zijn de Moerashoeders dan klaar voor hun symbolische taak.
Ze werkt niet al te precies meer. Een nauwkeurig dichtgetimmerde kop laat geen wind door en is daardoor kwetsbaar. Een van de vier hoofden, de eerste die klaar was, is om die reden door de storm te grazen genomen en ligt er nu zwaar beschadigd bij.
Als de hoeders eenmaal een meter of tien hoog staan, ligt er voorlopig nog maar een beperkt stuk moeras aan hun voeten, in de punt van de Kampsestraat en de A325. Het is uitgegraven om ons te behoeden voor wateroverlast. Hierin, tezamen met verbrede watergangen zoals die van de Huissense zeeg langs de Kampsestraat en de Rijkserswoerdsestraat, kan Het Waterrijk 90.000 m3 water bergen. Dat is nodig als de regen in korte tijd massaal naar beneden komt, wat steeds vaker wordt verwacht in de nabije toekomst. Of het hier of verderop in Duitsland valt, maakt dan niet uit. Het water stroomt allemaal door ons rivierengebied en kan in Het Waterrijk tijdelijk ‘geparkeerd’ worden om opstopping stroomafwaarts te voorkomen.
De moerasplas is al meteen gevonden door tal van vogels. Op deze zonnige dag in de vroege herfst zie ik er tientallen kieviten in het water staan, hun kopjes in de wind gericht. Enkele meerkoetjes, wilde eenden en krakeenden dobberen rond. Een blauwe reiger staat hoog op de poten. De veel zeldzamere kleine zilverreiger staat minder hoog. De grote zilverreiger, die een gele snavel heeft in tegenstelling tot de zwarte van de kleine, zien we veel vaker. ¹
In de driehoekige moerassige waterplas van 9 hectare hangen witte linten over het riet dat deze zomer is aangeplant. Dit dient om het te beschermen tegen vraat door ganzen en heeft zo te zien succesvol gewerkt.
Aan de overzijde van de Kampsestraat is werk in uitvoering. Het is uitkijken voor de vrachtwagens die af en aan rijden om afgegraven klei via de bouwweg naar het benzinestation aan de A325 weg te voeren. Ver in het land zijn graafmachines te zien. Komende jaren zal dit landschap veranderen in een flinke strook moeras langs de Linge, met daarnaast graslanden waarin gewandeld en gefietst kan worden. Dit moeras wordt natuurgebied dat niet dienst doet voor waterberging. Het mag zelfs niet in contact komen met het water uit de berging omdat daar water in kan komen uit de vervuilde Huissense zeeg, wat schadelijk zou zijn voor de natuur die in dit moeras een kans krijgt.
Het tochtje door de Kampsestraat is nu al vol belevenissen. Over een jaar of twee zal het weer een heel andere belevenis zijn, onder het wakend oog van de Moerashoeders.
Margreet Jellema,
Bureau De Knotwilg
¹ En ook de gele tenen van de kleine onderscheiden hem van de grote zilverreiger, zoals Koos Dansen in de voorgaande blog al zegt.
