Heerlijk onverwacht

Deze week had natuurfotograaf Chris Ruijter een wel hele bijzondere ontmoeting. Hij kwam in Park Lingezegen een zeldzame Zadellibel tegen en wist die op de gevoelige plaat vast te leggen.  Zijn verhaal bij deze bijzondere ontmoeting lees je in deze blog. 

Deze week had natuurfotograaf Chris Ruijter een wel hele bijzondere ontmoeting. Hij kwam in Park Lingezegen een zeldzame Zadellibel tegen en wist die op de gevoelige plaat vast te leggen.  Zijn verhaal bij deze bijzondere ontmoeting lees je in deze blog. 

 – Dit bericht is eerder verschenen op www.chrisruijter.nl – 


Normaal gesproken ben ik niet zo van de verrassingen. Wil je met mij een leuke avond, vertel dan vooral een week van tevoren wat we gaan doen en waar ik aan toe ben. En verander dat plan dan ook vooral niet. Zeker niet op het laatste moment. Echt niet hoor, niet doen. Maar er zijn ook verrassingen die ik wél kan waarderen. Neem me spontaan mee op reis, of regel een bioscoopje, leuk! Etentje, mag ook. Of regel één van de meest zeldzame libellensoorten in Nederland terwijl ik zocht naar één van de meest algemene. Ja, dán is het een ander verhaal. Dan omhels ik de verrassing, ik geef me over en laat me in de watten leggen. Heerlijk onverwacht.

Woensdag 12 juni 2019 zie ik een berichtje op Facebook voorbij komen van één van de libellenkenners bij uitstek in Nederland. Hij is (of eerder, zij zijn maar ik hou het voor het gemak bij enkelvoud) in extase. In extase door een bepaalde libellensoort. De Zadellibel (Anax ephippiger). Na een aantal waarnemingen de afgelopen week in Nederland is hij er óók in geslaagd deze soort op de gevoelige plaat vast te leggen. Ze zijn door de storm van vorige week letterlijk vanuit Afrika overgewaaid naar Nederland en zijn nu in kleine getale aan te treffen her en der. Ik herken de kick en ben plaatsvervangend razend enthousiast! De kans dat je deze exotische libel tegen het lijf loopt is zéér klein, zeg maar gerust niet-bestaand. Dus als je die dan weet te platen…driewerf hoera!

Aangestoken door zijn enthousiasme en hunkerend naar mijn shot besluit ik gistermiddag om vandaag, vanochtend, ook richting die locatie te rijden. Na de kinderen naar school te hebben gebracht en de koffie achter de kiezen te hebben staat de rit staat me echter wat tegen. Het waait ook nog eens zo onwijs hard. Kansloos, bij voorbaat, besluit ik. Hoewel ik ontzettend gek ben van libellen, de ‘soortjes’, staat bij mij het ‘fotograferen’ ook nog steeds heel hoog in het vaandel. Vaak wordt er onderling wat gekibbeld door die twee excessen en de ene keer wint de één, de andere keer de ander. Vandaag wint ‘fotograferen’ van de ‘soortjes’ en ik besluit lekker in de buurt te blijven, waar ik het op de fiets af kan. Ik heb gisteren namelijk ook gezien dat de Rode heidelibellen (Bloedrood en Bruinrood) alweer aan het uitsluipen zijn. Goed genoeg!

Een ‘Anax’ op de grond, dat heb ik zelden gezien.

Mijzelf door de wind sleurend denk ik alvast aan wat ik aan ga treffen. Vorig jaar was het een feest op die plek. Of zou het nog te vroeg zijn? Ik vraag het me af. Meer tijd om na te denken is er eigenlijk niet, want gelukkig ben ik er al. Ook wel lekker, zo’n ‘local patch’, zij het zonder bijzonderheden. Ik leg mijn fiets neer en begin mijn ronde. Wát een wind. Man man. Als er nu überhaupt iets het lef heeft om uit te sluipen belandt dat zonder pardon in het water. Dat kan niet missen. Ik vind dan ook niks. Een héleboel Lantaarntjes, dat dan weer wel. Maar daar staat mijn hoofd nu niet naar. Niet eens teleurgesteld besluit ik maar weer naar huis te gaan en dan maar wat te gaan doen aan mijn website. Mag ook wel weer eens . Maar nu ik hier nog ben, kan ik gerust nog héél even over dat veldje daar lopen. Je weet maar nooit.

Niet helemaal ongehavend uit de strijd, of reis, gekomen. Het linkerpootje mist, een vlek op z’n neus en de ogen zijn niet meer zo ‘gaaf’ als dat ze eerst waren. Who cares! Een Zadellibel!

Dat blijkt een gouden greep. In mijn ooghoek zie ik iets vliegen. Mijn ogen zijn inmiddels helemaal vergroeid met een bepaald paadje naar mijn brein en binnen een honderdste van een seconde schreeuwt mijn gedachte ‘LIBEL!!’. Meteen zie ik ook dat dit geen libel is die ik ken. In vlucht lijkt het wel enigszins op een Keizerlibel, maar eenmaal op de grond (geen Keizerlibel doet dat!) lijkt het van veraf wel op een Vroege glazenmaker. Maar ook die zitten zelden plat op de grond en ook al zit de libel op zo’n 20 meter, ik zie meteen dat er géén groene ogen op zitten. Maar wel iets blauws. Maar dan middenop. Precies daar ja. Dat zal toch niet? Een….? Zadellibel zijn?! Nee joh…. Ik ga in stealth-mode en sluip ongezien dichterbij. Bewegingsloos beweeg ik toch vooruit en langzaam kom ik dichterbij. De determinatiefoto, van veraf, heb ik dan al lang gemaakt maar boeit me op dat moment niet. Stel je voor dat je je schermpje checkt en de libel uit het oog verliest. Zal niet de eerste keer zijn. Dat je dan wéét dat hij daar moet zitten, maar hem niet meer kunt ontdekken. Totdat hij opvliegt. Nee, deze keer gaat dat me niet gebeuren.

Het is inderdáád een Zadellibel. Een mannetje nog wel. Met het kenmerkende blauwe zadel. Niet voor niets is zijn tweede naam ephippiger, dat staat voor epi (op) en hippos (paard). In de verte, alsof ik luister met tunnelvisie, hoor ik iemand iets roepen over mijn (net nieuwe!) fiets. Of die van mij is en of ik wel weet dat hij niet op slot staat. Ja, dat weet ik. Ik onderdruk de wil om terug te antwoorden in de trant van of hij wel weet wat voor bijzonders hier zit en of hij mij even niet wil storen! Maar de beste man bedoelt het natuurlijk goed. Zalig zijn de onwetenden. Ondertussen mag ik dichter en dichter, en dichterbij komen van het dier. Van 10:24 tot 11:15 schiet ik mijn kaartje vol vanuit allerlei hoeken en vanuit allerlei gaten, totdat ik het eigenlijk niet zo goed meer weet. Ik heb maar één lens mee en ik ben een beetje door mijn creativiteit heen. Alsof de Zadellibel dat ruikt, draait hij even met z’n kop, en vliegt hij op. Ik kan de neiging niet onderdrukken er achteraan te rennen, maar dat is tevergeefs. Hij is weg. Zo plotseling als hij opdook, zo plotseling is hij ook weer verdwenen. Ach ja, zo gaat dat dikwijls met verrassingen

Over Chris Ruijter

Chris Ruijter is natuurfotograaf. Hij fotografeert vooral insecten en macro, maar mogelijk ken je hem ook van zijn foto van de bloedmaan boven de Moerashoeders.  Zijn foto’s kan je onder andere terugvinden op zijn website en op zijn Instagram-account: www.chrisruijter.nl & www.instagram.com/chrisruijter.

Misschien vind je deze berichten ook interessant