Een torenvalk blijft zo mooi stil in de lucht hangen dat de vogel je bijna niet kan ontgaan als wandelaar of fietser in Park Lingezegen. Elke vogel speurt in zijn eigen territorium iedere dag weer de grond af naar het lievelingskostje: veldmuizen.
Foto: Youri Jongkoen
Een biddende torenvalk die zo stil staat in de lucht vliegt in feite net zo hard tegen de wind in als de wind waait. Hij maakt zo zijn eigen uitkijkplek om de ongeveer vijf muizen te vangen die zijn dagelijks maal vormen. Veldmuizen gaan niet in winterslaap maar brengen de winter warm en veilig door in een holletje, met een voorraad noten en zaden. Maar zich ontlasten doet de muis buiten, ook in de kale, onbeschermde winternatuur. En dan is het spel op de wagen.
Foto: Theo de Wild
De biddende torenvalk heeft zijn ogen niet voor niets vóór op de kop. Dit is een kenmerk van roofdieren, en van de mensen trouwens ook, maar dat terzijde. Kijken met twee ogen naar eenzelfde beeld maakt het mogelijk om de prooi precies te lokaliseren. Dieren met ogen aan beide kanten van de kop, zoals de meeste vogels, zijn prooidieren. Zij zien gevaar van twee kanten aankomen. Het muisje kan goed om zich heen kijken maar ziet niet de torenvalk boven zich, tot die zich pijlsnel op hem stort en de klauwen hem grijpen. Het is het plasje waarmee het diertje zich verraadt. Met een urinespoor bakent de muis een territorium af, het dient ook om een partner aan te trekken of om te weten waar een voedselvoorraad ligt. Net als veel andere vogelsoorten, kan de torenvalk ultraviolet licht zien en daarmee ook het urinespoor.
Foto: Theo de Wild
Het is de kern van de natuur: eten en gegeten worden. Elk dier zoekt een geschikt plekje om te leven en te overleven. In een gevarieerd en natuurlijk landschap zoals zich dit in Park Lingezegen op veel plaatsen ontwikkelt, werken prooi- en roofdieren gezamenlijk hieraan mee.
Bij gebrek aan torens om nesten in te maken worden torenvalken aangetrokken door nestkasten op een hoge paal te plaatsen. Deze zijn bijvoorbeeld in De Park op diverse plaatsen te zien.
Margreet Jellema
