Relaxed

In plaats van paniek is er een grote rust over mij neergedaald. Dankzij die knieën. Ik ga m’n schema nooit meer afkrijgen, en dat heb ik maar gewoon geaccepteerd. Maar het fanatieke is er wel een beetje af nu.

Dat betekent dat ik deze week welgeteld één keer op halve kracht op de crosstrainer heb gestaan. Veel actiever ben ik niet geworden. Maar daardoor zijn wel de pijntjes weg. En, misschien nog wel belangrijker: ik denk niet meer de hele dag aan hardlopen. (En ja, dat is een opluchting.) Op het werk komt de Lingezegenloop wel regelmatig voorbij. Over tijden en afstanden. Een teamnaam. De volgorde van starten. En een teamoutfit (maar mijn mannen willen er niet aan, helaas). Maar het gaat eigenlijk een beetje langs me heen.

Vorig weekend was ik op visite bij paps en mams, dat heeft ook wel bijgedragen aan de relaxte gemoedstoestand. Te veel eten en lekker niks doen. (Zoals dat gaat bij moeders thuis.) Ondertussen vertelde vaderlief over zijn mislukte hardloopcarrière, jaren geleden. (De door zijn zwager beloofde flow, waarna het hardlopen vanzelf gaat, was na een jaar voortploeteren nog steeds niet opgetreden.) Zo’n verhaal doet ook weinig goed voor de motivatie.

Als klap op de vuurpijl kwam op zondagochtend meneer B. voorbij gelopen. Grappig: weken geleden moest ik ook aan hem denken, waarna ik hem tot mijn persoonlijke hardloopidool had gebombardeerd. Deze meneer loopt al langs mijn ouderlijk huis zolang ik me kan herinneren. Altijd op 100 meter afstand gevolgd door een stapvoets rijdende auto. Dat is zijn vrouw, als een soort bezemwagen. Hij is in de loop der jaren wel wat pondjes kwijt geraakt, maar ik bedoel: wat een opoffering moet dat zijn! Als hij dit al dertig jaar volhoudt, dan kan ik het ook!
Maar op deze regenachtige zondagochtend, comfortabel met koffie en krantje, bekeek ik het tafereel eens goed.. en vond ik dat hij er zwaar ongemakkelijk bijliep. En zo leerde ik: de scheidslijn tussen idool en ‘zo hoeft het niet van mij’ is dun. Het moet wel leuk blijven.

Toch heb ik vanochtend nog een laatste keer gelopen, anders voel ik me wel erg onvoorbereid. In het licht van de maan, langs de velden, daar ging ik! En… nee het was geen toptijd. Maar kan ’t schelen! Want wie had überhaupt vijf weken geleden gedacht dat ik 5 kilometer zou kunnen hardlopen? Kom maar op met die Lingezegenloop!

Lotty

Lotty is beginnende hardloper en doet mee aan de Lingezegenloop. Ze blogt daarover op parklingezegen.nl/lingezegenloop

Misschien vind je deze berichten ook interessant